Geschreven in oktober 2019
Compassie. Het is een woord dat ik lange tijd als medelijden interpreteerde, vanuit het Vlaams gebruikt als synoniem daarvoor. Compassie voelen we voor iemand die ons brein als slachtoffer categoriseert. Er hoort meestal een voorwerp bij dat lijdt, pijn heeft of afziet.
Vanuit deze betekenis is compassie gelinkt aan zwakheid. Als zelfcompassie dan betekent, medelijden hebben met jezelf, lijkt het geen eigenschap te zijn die aanzet tot veerkracht. Het kan ons in een gevaarlijke cirkel doen belanden van geklaag en moedeloosheid.
Wat als compassie ook een gezonde variant kent, die niet vanuit lijden vertrekt, maar vanuit liefde? Medelijden, nee, mededogen. Interesse in wat zich afspeelt in jou of in mij, en van daaruit ondersteuning willen geven. Compassie als een milde en open houding ten opzichte van alles wat is, in plaats van een strenge, bekritiserende houding, die steeds op zoek gaat naar schoonheidsfoutjes, die nooit genoeg heeft en steeds beter wil doen, hebben of krijgen. Hoe streng we voor onszelf zijn, zo streng zijn we ook voor een ander. Daarom begint dit bij jezelf. Compassie is als een vriendelijke, zorgzame manier van omgaan met jezelf en met de wereld, zonder oordeel.
Het is tijd om een vriendelijk stemmetje te cultiveren, een liefdevol stemmetje dat ons toestaat om onszelf te geven wat we nodig hebben, onszelf te respecteren en te aanvaarden, te voelen en open te durven zijn. Wie compassievol is voor zichzelf, kiest ervoor om ruimte te geven aan verlangens, mogelijkheden en dromen. En blijft opnieuw proberen. Vanuit die mildheid ontstaat verbinding en samenhorigheid. Van daaruit kan je zorg dragen voor de wereld rondom jou, als een warm vuurtje dat zich verspreidt, als een gezonde en eerlijke vorm van empathie.
Dit is een pleidooi voor compassie, omdat de wereld wat meer compassie verdient.
Comments