Geschreven in september 2019
Op zoek naar houvast na veel veranderingen, begon ik een tijd geleden dagelijks te mediteren. In die beoefening van meditatie leer ik voelen.
We zijn allemaal getraind in het weglopen van pijn en opvullen van leegte. Ons verstand zoekt constant naar oplossingen, tot slapeloze nachten toe. Of we zoeken afleiding. We plannen ons leven vol met leuke momenten, verdwijnen in ons werk of zorgen voor anderen. We worden geleefd door onze agenda’s. We creëren, ondernemen, verbeteren, streven en krijgen daarvoor erkenning. We staan amper stil.
Die strategieën van ons brein – kwetsbaarheid en onzekerheid toedekken – kunnen ervoor zorgen dat we de connectie met onszelf verliezen. We zijn vaak moe en vinden dat normaal. We vervreemden van ons gevoel, onze intuïtie en ons lijf. Dit heeft een nefast effect op onze veerkracht, wanneer het leven niet helemaal volgens plan loopt. Toch kunnen we dit lang blijven volhouden. We geloven dat we geen andere keuze hebben en gaan door. Steeds meer mensen raken hierdoor uitgeput. Hun hart schreeuwt luider dan ze willen of mogen horen, vaak al heel lang.
Meditatie is in de eerste plaats tijd nemen voor wat er in je omgaat en daar met aandacht naar luisteren. Mediteren is niet per sé leuk. Toen ik de eerste keer op een kussen ging zitten, kwam er weerstand. Ik wilde niet voelen. De stilte was eng. Mijn gedachten probeerden mij af te leiden. Toch bleef ik. Terugkeren naar het gevoel van zitten, terugkeren naar de ademhaling. En beetje bij beetje leer ik die weerstand te verzachten.
In de beoefening van meditatie merkte ik op dat ik mijn gedachten als waarheid beschouw en mij ermee identificeer. Maar gedachten zijn niet zuiver. Ze zijn beïnvloed door (valse) waarheden uit onze maatschappij en cultuur (ik moet gehoorzamen), onze omgeving (ik mag niet teleurstellen) en andere (zelf)verzonnen waarheden (ik mag niet kwetsbaar zijn). Door te mediteren, leer ik deze sneltrein van gedachten en oordelen herkennen. De trein raast nog steeds door, maar ik leer kiezen om eruit te stappen en gewoon te kijken.
Om een gelukkig en zinvol leven te leiden, zouden we volgens Chinese filosofie niet ons verstand, maar ons gevoel en onze instincten beter moeten ontwikkelen. Deze manier van denken spoort aan om in connectie te staan met onze kern, onze drijfveren en ons hart. Een goed mens zijn, is niet enkel gewetensvol en sterk zijn. Een goed mens worden, is durven doen wat goed voor ons is en durven om onszelf te zijn. En dat vraagt moed. Durven we luisteren naar de signalen van ons lichaam? Durven we ons hart te laten spreken? En durven we, als dat nodig is, ook kwetsbaar te zijn?
Dit is een pleidooi om te voelen. Het is een oproep om te vertragen en te niksen, want in dat niks doen kunnen we connectie maken. In de stilte ontstaat verwondering. Stilte staat ons toe om te connecteren met ons diepste zelf, met onze grootste dromen en met de schoonheid van de wereld om ons heen. We hebben enkel wat nu is. De rest zijn herinneringen of verwachtingen.
Als we goed kijken, dan zien we dat niets verloren gaat, maar dat alles altijd in beweging is, ook wijzelf. Dan hoeven we niet te controleren. Dan hebben we gewoon vertrouwen.
Commentaires